Αράζει στην πνιγηρή καφετέρια
Ανάμεσα σε θορυβοποιούς εφήβους:
Ένας σχεδόν απ’ αυτούς, αν εξαιρέσεις
Το πέτρινο χέρι του.
Λάμπουν εκείνοι από οργή και αυτάρκεια
Κι εκείνος με την άλλη του πλευρά, τη σάρκινη,
Απολαμβάνει τον καφέ του.
Περνάει ένα κύμα ολάνθιστης άνοιξης
Πάνω από του καπνού τις τουλούπες
Και πάνω από την εκκωφαντική μουσική
Μια ηπιότης Συμποσίου.
Περί έρωτος φιλοσοφούν τα καημένα
Μ’ επιχειρήματα εκτυφλωτικών σωμάτων
Ή, το λιγότερο, περί του δικαιώματος
Να μην είναι ο χρόνος χρήμα.
Κι αυτός εκεί, με το πέτρινο χέρι του
Βαριά ακουμπισμένο στο τραπέζι,
Ολόκληρο το μαγαζί συγκρατεί
Καρφωμένο στο χώμα.
Δήμητρα Χριστοδούλου |από την ποιητική συλλογή Λιμός, εκδόσεις Νεφέλη 2007
