Μετάφραση: Αντωνία Γουναροπούλου
Καθώς δεν μπόρεσα να σταματήσω για τον Θάνατο –
Σταμάτησε ιπποτικά Αυτός για μένα –
Η Άμαξα δεν είχε άλλον επιβάτη από Εμάς –
Και την Αθανασία.
Πηγαίναμε αργά – Αυτός δεν γνώριζε βιασύνη
Κι εγώ στην άκρη άφησα
Τον μόχθο, την ανάπαυλα,
Για τη Λεπτή Του Χάρη.
Περάσαμε απ’ το Σχολειό – και τα Παιδιά παλεύανε
Σε κάποιο Διάλειμμα – μες στον Περίβολο –
Περάσαμε απ’ τους Αγρούς, το Ατενές Βλέμμα του Σίτου –
Περάσαμε τη Δύση του Ηλίου –
Ή μάλλον – Αυτός προσπέρασε Εμάς –
Οι στάλες της δροσιάς μαζεύτηκαν με σύγκρυο και ρίγος –
Απλό Αραχνοΰφαντο, το Φόρεμά μου –
Το Σάλι μου – μονάχα από Δαντέλα –
Σταθήκαμε σε κάποιο Οίκημα που έμοιαζε
Σαν να ’ταν Οίδημα στο Χώμα –
Τη Στέγη μόλις που τη διέκρινες –
Και η Μαρκίζα – μες στο Χώμα.
Αιώνες – φύγαν από τότε – κι όμως
Σαν να ’ναι πιο κοντά παρά η Μέρα
Που μάντεψα πως τα Κεφάλια των Αλόγων
Έδειχναν την Αιωνιότητα.
Emily Dickinson, J 712/Fr 479, Because I could not stop for Death
Because I could not stop for Death —
He kindly stopped for me —
The Carriage held but just Ourselves —
And Immortality.
We slowly drove — He knew no haste,
And I had put away
My labor and my leisure too,
For His Civility —
We passed the School, where Children strove
At recess — in the ring—
We passed the Fields of Gazing Grain —
We passed the Setting Sun —
Or rather — He passed Us —
The Dews drew quivering and chill —
For only Gossamer, my Gown —
My Tippet — only Tulle —
We paused before a House that seemed
A Swelling of the Ground —
The Roof was scarcely visible —
The Cornice — in the Ground —
Since then — 'tis centuries — and yet
Feels shorter than the Day
I first surmised the Horses' Heads
Were toward Eternity —
Η μετάφραση έγινε ειδικά για το αφιέρωμα στην Αμερικανίδα ποιήτρια Έμιλι Ντίκινσον (1830-1886) που έκανε το «Με τα λόγια (γίνεται)» στην Ελληνοαμερικανική Ένωση της Αθήνας, τον Μάρτιο του 2013, όπου και διαβάστηκε πρώτη φορά.
Έμιλι Ντίκινσον | α΄ δημοσίευση: περιοδικό The Book’s Journal, τεύχ. 41, Μάρτιος 2014
