Μετάφραση: Αντωνία Γουναροπούλου
Η όλη διαδικασία είναι ένα ψέμα,
εκτός εάν,
στεφανωμένη την υπερβολή,
αποκοπεί με τόλμη,
με όποιον τρόπο,
απ’ τα όριά της –
ή βρει ένα βαθύτερο πηγάδι.
Ο Αντώνιος κι η Κλεοπάτρα
είχαν δίκιο˙
αυτοί δείχνουν
το δρόμο. Σ’ αγαπώ
ή δεν έχω ζωή
καθόλου.
Η εποχή των ασφόδελων
έχει περάσει. Έχουμε τώρα
καλοκαίρι, καλοκαίρι!
λέει η καρδιά,
κι ακόμη δεν το ζήσαμε όλο.
Δεν επιτρέπονται
αμφιβολίες –
παρόλο που θά ’ρθουν
και ίσως
μας εξαντλήσουν
πολύ νωρίς.
Είμαστε βέβαια απλοί θνητοί
μα κι έτσι μπορούμε
να προκαλούμε τη μοίρα.
Σε κάποιο γύρισμα της τύχης
μπορεί ακόμα
και να νικήσουμε! Δε ζητάμε
να δούμε
νάρκισσους και βιολέτες
να επιστρέφουν,
υπάρχουν όμως
ακόμη
τα τριαντάφυλλα!
Δεν ταιριάζουν τα ρομάντζα στην αγάπη.
Η αγάπη έχει να κάνει
με πράγματα σκληρά,
που η δική μας θέληση
αλλάζει τη μορφή τους
για χάρη ενός «μαζί».
Έχει τις εποχές της,
ευνοϊκές κι ενάντιες,
κι ας ψάχνει στα τυφλά
η καρδιά κάποια επαλήθευση
μες στα σκοτάδια
ενός Μάη που τελειώνει.
Όπως τα βάτα έχουν στη φύση τους
να σκίζουνε τη σάρκα,
έτσι διέσχισα κι εγώ
την κάθε εποχή.
Λένε,
κράτα τα βάτα
μακριά.
Δεν μπορείς να ζεις
χωρίς να μπλέκεσαι
σε βάτα.
Τα παιδιά μαζεύουνε λουλούδια.
Ας μαζεύουν.
Αν και, αφού βρεθούν
στο χέρι τους
δεν έχουν πια τι να τα κάνουν
και τα πετούν τσαλακωμένα
στην άκρη του κρασπέδου.
Στην ηλικία μας, τα γεγονότα
που μας λύπησαν τα διατρέχει η φαντασία
και μας σηκώνει όρθιους ξανά,
ώστε να κάνουμε τα ρόδα
να στέκουν αντικριστά στ’ αγκάθια.
Σίγουρα
είναι σκληρή η αγάπη,
και εγωίστρια
και τελείως πεισματάρα –
ή έστω, τυφλωμένη απ’ το φως,
τέτοια είναι η νεανική αγάπη.
Αλλά εμείς γεράσαμε αρκετά,
εγώ για ν’ αγαπώ
κι εσύ για ν’ αγαπιέσαι,
με τη βοήθεια της θέλησης
αντέξαμε,
ό,τι κι αν κόστισε αυτό,
και τώρα πια κρατάμε
το κοσμημένο έπαθλο
παντοτινά
στα δάχτυλά μας.
Έτσι το θέλουμε
και έτσι είναι
πέρα από οτιδήποτε τυχαίο.
William Carlos Williams, The Ivy Crown
The whole process is a lie,
unless,
crowned by excess,
It break forcefully,
one way or another,
from its confinement—
or find a deeper well.
Antony and Cleopatra
were right;
they have shown
the way. I love you
or I do not live
at all.
Daffodil time
is past. This is
summer, summer!
the heart says,
and not even the full of it.
No doubts
are permitted—
though they will come
and may
before our time
overwhelm us.
We are only mortal
but being mortal
can defy our fate.
We may
by an outside chance
even win! We do not
look to see
jonquils and violets
come again
but there are,
still,
the roses!
Romance has no part in it.
The business of love is
cruelty which,
by our wills,
we transform
to live together.
It has its seasons,
for and against,
whatever the heart
fumbles in the dark
to assert
toward the end of May.
Just as the nature of briars
is to tear flesh,
I have proceeded
through them.
Keep
the briars out,
they say.
You cannot live
and keep free of
briars.
Children pick flowers.
Let them.
Though having them
in hand
they have no further use for them
but leave them crumpled
at the curb's edge.
At our age the imagination
across the sorry facts
lifts us
to make roses
stand before thorns.
Sure
love is cruel
and selfish
and totally obtuse—
at least, blinded by the light,
young love is.
But we are older,
I to love
and you to be loved,
we have,
no matter how,
by our wills survived
to keep
the jeweled prize
always
at our finger tips.
We will it so
and so it is
past all accident.
Η μετάφραση έγινε ειδικά για το αφιέρωμα στoν Αμερικανό ποιητή Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς (1883-1963) που έκανε το «Με τα λόγια (γίνεται)» στην Ελληνοαμερικανική Ένωση της Αθήνας, στις 31 Μαρτίου 2014, όπου και διαβάστηκε πρώτη φορά.
Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς | α΄ δημοσίευση: περιοδικό The Book’s Journal, τεύχ. 50, Δεκέμβριος 2014
