Σήμερα άκουσες τα πουλιά της άνοιξης
πρώτη φορά εφέτος
απόρησες στον ουρανό
πώς γίνεται να σε ξυπνά
φόδρα σκισμένης φυλλωσιάς
από βιασύνη σπίνου
Ανοίγεις τα παράθυρα
φιλία δέντρου
και πατριδογνωσία γειτονιάς
σε επανάληψη
στο νούμερο 17 το σχολικό αναμένει
ένα κοντό πρωτάκι που βαστά σάκα πελώρια
μέσα ξυσμένα μολυβάκια και κολατσιό της μάνας του
κι ο γέρος στον ανήφορο
τσιμπάει ζεστή φραντζόλα
μ’ ένα δόντι
Κάνει ακόμα ψύχρα
φοράς ριχτή ζακέτα και βγαίνεις στο μπαλκόνι
υψίφωνα φύλλα και πτίλωμα γαρίφαλου
ανοίγουνε προορισμό
νέα ανάρρηση στο φως
από το χώμα
πάντα
Ψηλά τα σύρματα του ηλεκτρικού
απλώνουν φωτεινό πεντάγραμμο
και σείουν
ευθύγραμμη στίλβη λιακάδας
Σε πιάνει καλή σπουδή του σώματος
πρέπει να βγεις
να μην αργήσεις
Μια τέτοια μέρα γίνεται
στ’ αλήθεια να προλάβεις τη ζωή σου
μια τέτοια μέρα γίνεται
να περισσέψει κέρδος
Θεώνη Κοτίνη | από την ποιητική συλλογή Θεός ή αγάπη, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2010
