Παρόλο που δεν υπάρχει πόρτα/ κάπου μπήκαμε.
Αμέσως ήρθαμε αντιμέτωποι με τη διαδικασία της μεταμόρφωσης.
Δεκάδες μικρά πουλιά (πριν αθέατα) έφυγαν από το έδαφος
Αγγίζοντας τις κορυφές από τα στάχυα.
Κάνοντάς τα έτσι να αναπνέουν
Κάνοντάς τα να συμμετέχουν στην πτήση.
Κάθε στάχυ γεννούσε θαρρείς ένα πουλί.
Κάποτε σταμάτησαν.
Δεν είχε μείνει κανένα.
Ακόμα δεν ξέραμε πώς να προχωρήσουμε
Με την ερώτησή μας χλωρή στο χέρι.
Αν ήταν ένα πηγάδι θα μπορούσαμε να πετάξουμε μια πέτρα
Και να περιμένουμε την απάντηση
Ή ίσως έφτανε να αποσπάσουμε κάποια στοιχεία
(φυτά, λίγο χώμα)
Για να εξαγάγουμε τα συμπεράσματά μας.
Δηλαδή με επίθεση ή με κλεψιά.
Αποφασίσαμε να ξεχαστούμε μέσα στη μικρή μας χορογραφία.
Να ξεχνάς όπως και να εισέρχεσαι είναι μια αναχώρηση.
Τι έπρεπε να αφήσουμε πίσω;
Γιγάντια αγκάθια με κορεσμένο πορτοκαλί χρώμα
Έστρεφαν τα κεφάλια τους στον ανεπαίσθητο αέρα
Σαν να επρόκειτο να μετακινηθούν.
Σ΄ ολόκληρο τον τόπο καθώς πλησιάζαμε
Αυτό που εμείς θα ονομάζαμε κέντρο
Δεν υπήρχε παρά η αίσθηση της εκκίνησης.
Το χωράφι, μια κλειστή γροθιά που δεν θα έδειχνε.
Κατερίνα Ηλιοπούλου | από την ποιητική συλλογή Το βιβλίο του χώματος, εκδόσεις Μελάνι 2011
