Απ’ το ανοιχτό παράθυρο όταν φτάνω
πούσι ερπετό στις γράνες και βατράχια
Πηχτός πέφτει ο χρόνος με πυκνώνει.
Τ’ άλλο πρωί πρωτοχρονιάτικη ευδία στην πατρίδα
ήλιος καλόγνωμος ξυπνά το δυόσμο της αυλής
και λέξεις μιας άλλης αναγνώρισης˙
πού πας τρυγόνι μου πρωί πρωί
σε πόνεσα, χαρά μου, να ξανάρθεις.
Απέναντι, κατάνακρα στον όχτο μπουσουλά
γενάκι γήλοφου κούτσικο πράσινο
σαν θρυαλλίδα του καρπού στους μουσκεμένους κήπους
κι όπου κοιτάξεις γύρω
παλάμη ο κάμπος τρέχοντας γραμμή ζωής ο ποταμός
που φέρνει εδώ ολοένα.
Το βράδυ ανοίγω τον παλιό καιρό και ξαναρχίζω˙
κάτι στρωσίδια μάλλινα ριγμένα μες στη ναφθαλίνη
φλιτζάνια στον κομό απ’ τα προικιά της μάνας
–και ας ήτανε τόσο απούσα
σε εκείνη τη μοναδική φωτογραφία γάμου–
χαλκώματα στον τοίχο
ο μυστικός ο δείπνος να ευλογεί λίγη φακή
και τις φωτογραφίες των νεκρών τριγύρω˙
εδώ ο θείος Παναγιώτης στην κορνίζα
είκοσι χρόνια πεθαμένος
με λασπωμένες τις γαλότσες στο κατώφλι
ζητά ψωμί αντίδωρο για τους λησμονημένους
πιο κει παππούδες
άφαντο χνάρι μέσα στο χιόνι του καιρού
διψούν για βλέμμα.
Πατώ ελαφρά
να μην ξυπνήσω τους γερόντους μου
ριγμένους ήδη απ’ τις εννιά
με στόμα ορθάνοιχτο
σ’ έναν καιάδα ύπνου
Θα βγουν κι απόψε;
Χτυπούν μεσάνυχτα
και περιφέρομαι στο κοιμισμένο σπίτι
κρατώντας γλίσχρο εισόδημα στα χέρια μου
τον ρόγχο και τα γηρατειά τους
κι αυτοί κάθε που φεύγω θα μου πέμπουνε
αμύθητο περίσσευμα
στα μάτια την καρδιά τους.
Θεώνη Κοτίνη | από την ποιητική συλλογή Ωσεί κήπος, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2014
